Life in the woods eps 26
..... zittend op mijn veranda kijk ik om me heen. Na een jaar ploeteren begint de rust weer te keren, kijk ik naar de natuur. Mn vast plek op de veranda is inmiddels ingesleten. Zon van 12:00 's middags tot zonsondergang. Kijkend naar al het "ongerepte" groen. Tussen aanhalingstekens natuurlijk want ik heb er zekere zin hand in gehad. Toch ook mooi hoe veerkrachtig de natuur is en te zien hoe alles mooi teruggroeid.
Het bosleven is intrigerend. Te zien hoe hoog de bomen boven ons uit torenen. Hoe de takken hun weg naar boven zelf kiezen. Hoe dankbaar de eekhoorns van tak naar tak rennen. Soms vliegen, is het fijn te realiseren hoe we samen onze weg weten te vinden. Toch blijven we gast in de natuur.
Bosleven
Het bosleven is een bijzonder leven. Vanwege Corona was het "verplicht" thuiswerken voor mij niet zo verplicht want ik ben hier graag. Ik had bovendien iets te doen weet je? Ik had iets te creeeren voor de toekomst. Om iets na te laten. Nu 15 maanden verder ben ik nog meer vergroeid met het bosleven dan ik al was. Alle seizoenen zijn mooi hier.
Als er droogte is dan laten de bomen hun bladeren eerder vallen. Ik heb herfstachtige taferelen in de zomer meegemaakt. Dat de bomen hun bladeren lieten vallen ter voorkoming van teveel verdamping. Een feilloos mechaniek uit zelfbescherming.
Op andere momenten was er een rupsenplaag of was er in het najaar zwermen met motachtige vlinders te zien. In het bos gaat niets op subtiele manier. Het is er of het is er niet. Mooie en intens.
Als de avond valt en de zon zich naar het uiterste rechts verplaats valt er een mediatieve stilte.
Veranda
Toen ik 1 oktober 2014 hier neerstreek had ik al het plan om een huis te bouwen. Lang heb ik lopen dubben wat voor model maar één ding was zeker. Ik wilde een veranda. De veranda stelt me in staat nog meer van de natuur te genieten. Een plek van rust te vinden. Een plek waar ik het leven kan overpeinzen.
Ik ben geboren uit een Frieze moeder en een Indische vader. Indische mensen zijn een beetje bijgelovig en ik heb dat ook. Wellicht nooit zo volmondig gezegd maar is de veranda een childhood dream. Ik geloofde er altijd in dat wat je wenst moet je niet uitspreken.
Hoe vaak hebben we in Nederland regen terwijl het niet koud is. Hoe kort ik deze setting nu heb, heeft deze zich al behoorlijk bewezen en ben ik er heel erg blij mee.
De veranda is een buffer tussen buiten en binnen en tussen binnen en buiten. De dubbel openslaande deur geeft binnen het gevoel van buiten.
Niet alleen fysiek was het zwaar maar ook mentaal heb ik het niet als makkelijk ervaren. Als je beweegt binnen je comfortzone zal dit doorgaans niet veel energie kosten. Door dit project te starten heb ik vaak buiten mijn ervaringszone moeten treden. Heb ik situatie's moeten adresseren waar een ervaren timmerman niet lang over hoeft na te denken.
Naast mijn nieuwe project voor de gemeente Groningen, die gelijktijdig startte viel ook al mijn mentale, emotionele en fysieke hulp weg.
Als ik nu in bed lig, in mijn nieuwe slaapkamer, of als ik in de huiskamer zit dan zie ik iedere plank, iedere constructie en iedere schroef en vind ik het knap en zo mooi.
Ik realiseer me dan ook ineens dat het niet een ander is die dit gebouwd heeft maar ikzelf. Het is geen tent die je zelf opbouwd en drie dagen later weer afbreekt. Nee ik heb een stukje onroerend goed gecreeerd. De meesten van jullie en ik ook wonen of hebben gewoond in huizen waarvan je niet weet wie het gebouwd heeft. Was het de vorige eigenaar of was het een bouwvakker. In Den Haag woonden wij in een portiekflat uit 1935. Kan je voorstellen wat daar allemaal gebeurt is. Wat zich daar allemaal heeft afgespeeld. Dit huis is puur en ongerept.
Onroerend goed dat juist nu zo vaak in de media aadacht krijgt. Huurbazen die hun huurders intimideren. Hoge huren. Woningen die bij opbod verkocht worden. Makelaars die prijsafspraken maken en afgestudeerden die weer bij hun ouders moeten gaan wonen. Wat ben ik hemelsblij dat ik niet woning zoekende ben.
Wat is er gebeurd
Nog een mentale kwestie. Het is lang geleden dat ik een blog plaatste. 30 april 2021 is onze geliefde vader, op de 77ste verjaardag van onze moeder, overleden. Het deed alles ineens stilstaan. Voor mij iets wat ik lang zag aankomen maar toch een schok is als je het krijgt te horen.
In de nacht van de 30ste april kreeg ik om half twee 's nachts het telefoontje der telefoontjes die niemand wil krijgen. De naam van mijn moeder in het beeldscherm van mijn telefoon. Twee weken eerder had ik ook al een vergelijkbaar telefoontje ontvangen op een "ongebruikelijk" tijdstip. Hij was toen opgenomen in het ziekenhuis. En nu weer een ongebruikelijk tijdstip. "Dat kan nooit goed zijn" dacht ik. "pa is overleden" was de mededeling aan de andere kant van de telefoon. Uit diepe slaap gehaald slaakte in een diepe zucht en probeerde ik dit te beseffen. Is dit een droom? Zittend met het kussen in de rug liet ik dit tot mij komen. Het duurde een tijdje tot ik mezelf kon mobiliseren.
Kleren aan en in de auto. Eenmaal aangekomen lag hij daar. Roerloos. Niemand die meer zegt "hallo meneer" als ik het huis binnenkom.
Reeds bij aanvang van mijn project hoopte ik erop dat hij nog kon zien wat ik gebouwd had. Van mn broer mocht ik zo niet denken. Onze vader was al 26 jaar hartpatient. Met intervallen ging het hele periodes goed. Totdat hij zes omleidingen nodig had. Nadien ontwikkelde hij hartfalen en ging het langzaam achteruit.
Hoe hij het wilde:
Onze vader vond kwaliteit van leven belangrijk. Rollators en rolstoelen waren zijn schrikbeeld. Medicijnen vond hij gedoe. Ik vroeg hem daar wel eens naar. Hij zei dan dat hij er steeds om moest denken. Hij hield zich liever bezig met een boekje, de krant uitpluizen en tegelijkertijd een boterhammetje eten die hij minitieus in blokjes sneed en zo nu en dan een hapje nemende de krant las terwijl zijn thee koud werd. Ik denk dat hij nog nooit een warm glas thee heeft gedronken.
Als hij ter plekke dood kon neervallen dan zou hij daar zijn handtekening voor zetten. Maar ja zoiets kan je niet voorspellen. Hij was dan ook lid van de euthenasie vereniging want hij wilde in geen geval als een kasplant te moeten doorleven als dat van toepassing zou worden. Dan maar een spuit zei hij dan.
Wij kunnen er troost in vinden dat zijn wens is uitgekomen. In die bewuste nacht werd hij 's nacht wakker. Hij voelde zich niet goed. Ze maakten zich beiden klaar om maar weer naar het ziekenhuis te gaan. 112 werd gebeld. Eenmaal beneden aangekomen kreeg hij een hartstilstand en werd hij door Ijzeren Hein meegenomen. Hij had getekend voor niet reanimeren. Zijn tijd was gekomen. Het was klaar.
Lof voor het ambulancepersoneel
Het ambulancepersoneel heeft boven een matras van een bed getrokken en onze vader erop gelegd. Toegedekt met een dekbed leek het alsof hij sliep. Zijn roerloosheid verried dat hij was overleden. Hij lag er mooi bij.
Covid belette onze broer uit Canada over te komen. Mijn zus en ik hebben ons best gedaan onze moeder bij te staan. Nu is de tijd gekomen van gewenning.
Wat heb ik gedaan
Op het moment van het overlijden was ik met het veranda deck bezig. Ik was vanwege de nachtelijke praktijken en de emotionele kant van het overlijden helemaal kapot. Het liefst dook ik een week (of een maand) lang in bed maar er was ineens veel te regelen.
Vandaag de dag aangekomen is de veranda en de binnenvloer klaar. Ik ben ingericht en ik heb mijn laatste spullen, die ik nog her en der gestald had, naar mij toe gehaald. Ik was bijvoorbeeld in bezit van een meranti houten kist die ik een boekenkist noem. Deze kist, ooit door ons vader van oude schooltafeltjes gemaakt, heeft nu ineens meer betekenis gekregen.
Alhoewel ik mij beperkt tot alleen "nuttig" bezit beperk is datgene DAT ik bezit altijd wel van betekenis. Ik heb dus geen spullen voor "de heb".
Na zes en een half jaar zonder meubels te hebben geleefd, heb ik nu weer een inrichting. Ik heb nu een huis waar ik een stukje in kan lopen en niet met drie stappen alles binnen "handbereik" te hebben. Want de term handbereik was in mijn geval dus letterlijk.
Ik heb een fatsoenlijke douche en kan op een normale manier naar de toilet. De bouw is gegaan zoals ik wenste. Ik heb een mooie bruin lederen bank van de kringloop. Van de buren heb ik twee eikenhouten stoelen gekregen waarvan ik de kussen met een rustiek stofje heb laten herbekleden. Op de vloer heb ik (redelijk decadent voor een boshuis) Perzische tapijten gelegd om nog meer de rustieke sfeer te benadrukken.
Van de moeder van een vriend van mij (Inge) heb ik een mooie ladenkast en een boekenkast gekregen. Blij mee. Mijn grenen voorraadkast staat op een hele mooie plek en komt veel meer tot zijn recht.
De kachel staat nu op zijn definieve plek middenin het huis. De plek van de kachel en de kachelpijp kon niet beter uitkomen. Omdat de kachel en pijp dwars door de woning gaan wordt de warmte (ja want ik hem hem al getest om een frisse avond) gelijkmatig verdeeld door de woning. De kachelpijp verwarmd ook de bovenverdieping. Ik kan wel stellen dat ik centrale verwarming heb. Al met al met ben ik zeer tevreden met de uitkomst van dit project.
Slaapkamer
De slaapkamer heeft twee openslaande deuren aan de oostzijde voor lucht en licht. Van het stapelbed, die ik nog had, heb ik een tweepersoonsbed gemaakt. Weer zo'n creatief ideetje dat ik lang in mijn hoofd had. Heel leuk om te doen.
De slaapkamer grenst aan de rest van de woning. Om deze af te sluiten komen er nog twee schruifdeuren in. Voor de tijdelijkheid heb ik er een mooi kleed voor gespannen.
Is het af?
Nee het is niet af. Belangrijkste is, ik kan functioneren. Ik ben voorzien in mijn eerste levensbehoefte en dat vind ik het allerbelangrijkste. De rest is het afwerken van details. Zoals een traphekje en een trapleuning.
Tijd voor reflectie.
Nu de rust is weergekeerd is het tijd voor reflectie. Een stapje terug in intensiteit. De rest komt wel. Waar ik vooral op reflecteer is de manier waarop ik heb gefunctioneerd. Alleen een enkeling die mij van dichtbij kent weet hoe bar de situatie soms was. Begrijp me goed: dit was bij keuze. Ik heb mijzelf bewust voor deze situatie gesteld. Mijn slogan was altijd:
Als je niet meer kan verdienen dan moet je minder uitgeven.
Dat klinkt makkelijk maar dat is het in geen geval. Ik heb mijn positie niet bereikt daar een hoge studie te volgen maar door hard te werken. Ik verdien daarom niet de hoofdprijs maar als het leven je confronteerd met kosten die je gedwongen moet maken dan is dat wel degelijk een probleem. Ik heb daarom gemeend meer controle over mijn situatie moeten nemen. Een situatie waarin ik b.v. niet gedwongen word om gas af te nemen middels een contract om de eenvoudige reden dat ik geen alternatief heb.
Een situatie waarin ik niet gedwongen word voor eeuwig huur te moeten betalen en ja nu wéér een situatie die appeleert aan de huidige sociaal maatschappelijke omstandigheden.
Een situatie waarover mijn grote voorbeeld Henry David Thoreau (Concord (Massachusetts), 12 juli 1817 – aldaar, 6 mei 1862) reeds in 1854 het boek Walden over publiceerde. Hij schreef over de plicht tot burgerlijke ongehoorzaamheid.
We leven in een maatschappij waar onderdak (lees primair levensbehoefte) een luxe goed is geworden en voor velen onbereikbaar is geworden. Voor velen een menswaardig bestaan LETTERLIJK in de weg staat.
Dit alles heeft mij ertoe doen besluiten me te onttrekken aan deze financiele wurggreep en mijn eigen conclusies te gaan trekken. Deze zogenaamde vrije maatschappij is niet zo vrij als wij wel denken. De roep om vrijer, eenvoudiger en meer in de natuur te leven wordt steeds groter.
Ik zeg altijd "hoewel ik mijn werk leuk vind, zijn er tal van andere dingen die ik leuker vind". In een maatschappij die enkel en alleen om "presteren" draait word er vaak vreemd op mijn uitspraak gereageerd. Alsof ik ongemotiveerd of lui ben.
Voorbeeld
Laat mij een voorbeeld uit duizenden geven. Stel ik moet 36 uur per week werken om mijn financiele lasten te kunnen betalen omdat ik een hoge huur of hoge hypotheek moet betalen. Dan blijft er niet veel meer tijd of energie over als ik bijvoorbeeld sociaal wil gaan inzetten door vrijwilligerswerk te gaan doen of simpelweg mijn eigen familie te ondersteunen.
Oke nog 1 voorbeeld dan
In een maatschappij (de Westerse) waar alles draait om prestatie en educatieniveau blijft er geen tijd over voor persoonlijke ontwikkeling zoals lezen, meditatie, yoga of wandelen. Wederom deze greep tussen tijd en het genereren van een inkomen versus uitgaven.
Ik heb gedaan wat Thoreau zei:
"De meeste mensen leiden een leven van stille wanhoop." Leg je daar niet bij neer. Breek los!
Genoeg hierover. Als je het nu nog niet begrijpt dat ben je kennelijk content met je situatie of je wil het niet begrijpen.
NEE Toch nog 1 quote uit film Into the wild waarbij Christopher McCandeless Henry David Thoreau quoteert.
..rather than love, than money, than faith, than fame, than fairness... give me truth.
Wat hij met Truth bedoel is "echtheid". Wat HDT hiermee bedoel en waar de film over gaat is dat er zoveel dwangmatigheid en illusie is in de wereld. Kies je eigen pad.
Het is mijn wenst de wijze woorden van Henry David Thoreau te verspreiden. https://nl.wikipedia.org/wiki/Henry_David_Thoreau
“I went to the woods because I wished to live deliberately, to front only the essential facts of life, and see if I could not learn what it had to teach, and not, when I came to die, discover that I had not lived.
Ik heb met het tot executie brengen van mijn plan gestalte kunnen geven aan meer kwaliteit van mijn leven. Ik ben daar content mee. Ik merk nu meer ademruimte. Meer ruimte (lees tijd) om gedachtenvoller te leven. Gedachtenvoller dingen te doen. Niet meer zo gehaast dingen te moeten doen.
Met het signifkant lager worden van mijn financiele lasten ben ik in staat geworden alvast één dag minder te gaan werken. Ik ga nu langzaam groeien naar nog een dag minder. Minder voor meer zullen we maar zeggen. Ik ben geslaagd in mijn opzet.
Ik zie jullie reacties graag tegemoet en zie ook naar mijn andere blogs. Delen wordt gewaardeerd. Lots of love.
Richard.
Reacties
Een reactie posten
Hartelijk dank voor uw vriendelijke bericht.