Wat je in je hart bewaart raak je nooit meer kwijt

• De horizon van het bos is voorgoed veranderd. 
• Sinds 1955 was jij hier en stond jij al die jaren fier...
• Weer en wind kon jij trotseren. Ik zal je eren.   
• 66 jaar hoorde jij tot het vaste beeld. Lief en leed hebben wij gedeeld. 
• Jij met de voeten in het oerzand kregen wij in de loop der jaren een band. 
• Niet meer hier maar nooit vergeten. Samen hebben wij tijd versleten. 
• De tijd heeft ertoe besloten. Een tijdperk is afgesloten. 
• Het onvermijdelijke moment moest komen, dat het lot jouw bestemming heeft overgenomen, 
• Eerbiedig maakte jij plaats voor de nieuwe generatie, maar voor jou een staande ovatie. 

Lief huisje. De hut noemde ik jou ook wel. De naam "Wolf Den" werd jou door mij gegeven. Een greep terug in de tijd waarin de films van Sylvester Stallone in de personage van John J. Rambo in de theaters te zien was. God wat was dat stoer. Een one man army dat zich in de wildernis kon redden en kon opnemen tegen hele legers aan "bad guys".  Wellicht heden ten dage heel erg dom maar mij heeft het onveranderd geïnspireerd. Het heeft me ten dele gemaakt van wie ik nu ben. Zelfstandig en zelfredzaam. Van niets iets maken is mij op het lijf geschreven. Precies zoals John Rambo dat deed in Rambo 1. Op de vlucht voor de autoriteiten. Onrecht werd hem aangedaan. Onbegrip waarmee hij geconfronteerd werd heeft mij tot een begripvol mens gemaakt. Een jute zak uit een oude vrachtwagen diende als shirt, een touw als ceintuur. Van olie uit oude lampen kon een fakkel gemaakt worden. De beelden zijn onuitwisbaar op mijn netvlies gebrand. 

Net zoals jij "kleine hut".  Je basis stond op instorten. Gevonden had ik jou en gered moest je worden. Zelfs ik dacht "afbreken is de beste optie". Mijn oudste dochter zei "pap vervanging kost ook geld waarom knap je dit niet op". Ik hoor het haar nog zeggen. Zo gezegd zo gedaan. Opgeknap werd je. Opgeleukt met mooie woorden, en spreuken op de muur. Een tempel werd je. Je kreeg zelfs stroom en mooie stopcontacten. Waterleiding werd ook aangesloten en hey.... "als ik doorspoel waar gaat dat dan heen?"  Ik had het laatste woord nog niet gezegd en er ontstond een verstopping. Een snelle inspectie wees uit dat het gewoon in een gat in de grond liep. Maar na 5 jaar leegstand was er van een diep gat geen sprake meer. Riolering werd opgegraven en aangesloten. 15 meter PVC pijp werd gehaald op het dak van de oude Honda C-RV. Of ik dat ooit eerder had gedaan?  Nee hoor dat doe ik gewoon. Met een beetje common sence kom je heel ver. En je kan altijd nog even vragen. Immers je hebt een mond en daar is hij voor. 

Van niets werd iets gemaakt. Ik kon mijn inventiviteit ongeremd botvieren. Precies mijn ding. Van twee oude pallets van 2 x 4 meter werd een berging gebouwd en dat was ook "sorted".

De jaren verstreken maar de conditie ging geleidelijk toch achteruit. Houtrot en lekkages. Schimmel en gebreken. Ik wist dat het onvermijdelijke dichterbij kwam. Plannen werden gemaakt voor een jongere generatie.  Het klussen werd vervangen voor hardcore nieuwbouw. Heb ik dat ooit eerder gedaan? Nee hoor dat doe ik gewoon. Met een beetje common sence kom je heel ver. En je kan altijd nog even vragen. Immers je hebt een mond en daar is hij voor. (die zin komt me bekend voor. Hmmm)

"Little hut" moest een stapje opzij zetten voor de jongere generatie. Je werd 9 meter verplaatst. Je serre werd losgekoppeld. De schuurbadkamer verdween. Gezien de deplorable staat waarin deze verkeerde was het snel gedaan met het struct(sch)uurtje. 

De serre bleef eenzaam achter. Cm bij cm werd je verschoven. Groter en groter werd de afstand tussen jou en de serre. Je stapje terug deed je geen goed. De conditie waarin je verkeerde werd pijnlijk zichtbaar. Kreunend en schrapend kwam je van je plek. Bijna brak je in tweeën. Maar je redde het op je oude dag. En zelfs nu na meer dan een jaar sta je er nog. Van glorie is geen sprake meer. Je bent oud en de glans van het leven is eraf. Weldra zal het doek vallen. Lieve hut je was er voor mij en m'n geliefden. Een nobele taak. Betrouwbaar als de bomen. Nu is je tijd gekomen. In onze gedachten leef je voort. 

Met de meeste eer neem ik afscheid van jou. Bedankt dat je er was. 

Je eigenaar. Richard.   

Wat je in je hart bewaart 

raak je nooit meer kwijt. 

De Hut

1955-2021

Richard

Dagmar

Caitlyn