Voortgang episode 16

Dag drie is voorbij.  De perfecte duisternis in het bos. De perfecte stilte. Ware het niet de eeuwige piep in mijn oren dan kon ik er perfect van genieten. 

Tegen middernacht schrijf ik dit. Melancholisch tegenover de tijd die is verstreken. Melancholisch tegenover de dingen die zijn gebeurt. 

Onverbiddellijk tikt de tijd door. De tijd wacht op niemand. 

Welke dag is het. Wat maakt het uit. Corona grijpt om zich heen. Een dode meer of minder. Sterf je van ouderdom, een gebroken hart of Corona. Dood is dood en het dagelijks leven gaat gewoon door. Als je kon kiezen,  hoe zou je willen sterven. 

Ik grijp mijn kans nu het nog kan. Iets op-bouwen om na te laten. Elke dag achter de laptop. Tozo 1 , 2 of 3. Kies maar.  We hebben van alle smaakjes wel wat.  Voor ieder een keus. Werken, werken en het klokje tikt onverbiddellijk door. 

Is er leven na dit leven? Zo ja dan kan je misschien later nog wat goedmaken wat je in dit leven hebt verpest. Kan je jezelf in de spiegel aankijken? Kan je jezelf aan de hemelpoort verantwoorden?  Alleen jij kan die vraag beantwoorden. 

Heb je sorry gezegd tegen de mensen tegen wie je dat zou moeten zeggen? Of is je ego te groot. Ben je zuiver in je handelen geweest. Was je te goeder trouw? Alleen jij weet dat. Ja jij..... Ben je daar? 

Heftige gebeurtenissen maken dagelijkse zaken opeens heel erg onbelangrijk. Vaak komen we er te laat achter wat echt belangrijk is. 

Mijn derde ex schoonvader zei altijd dat oude mensen zich beseffen dat ze de dood naderen en dat dat de reden is waarom ze steeds langzamer gaan lopen. Zelf zag hij de dood ook in de ogen maar op het allelaatste moment overviel het hem toch. Zo ook verging het mijn tweede schoonvader. Nog veel erger en veel jonger overviel het hem en moest hij op een dramatische manier uitchecken. 

Op aanraden en gift van mijn laatste ex ..... las ik het boek van Paulo Coelho de "alchemist". In dat boek word je aangezet tot het volgen van je eigen legende. 

Het is die derde dag waar ik aan refereer. Jullie weten,  ik bouw mijn eigen huis. Geen kastje of een schuurtje. Nee datgene waar de meeste mensen elke maand huur voor betalen. Dat ding bedoel ik. Dat ding waar je jaar in jaar uit geld voor betaald zonder dat het van jou wordt. Dat ding wat in de lijst van primaire levensbehoeften voorkomt. Het meest fundamentele dat er is. 

Datgene dat je tegen de elementen beschermd. Dat waar in Nederland veel schaarste naar is. Datgene wat voor veel mensen financieel onbetaalbaar is geworden maar ook nagenoeg onmogelijk wordt gemaakt om zelfstandig te realiseren. 

Dat is wat ik bedoel. Got it? 

Ik heb grote lengtes moeten doorstaan om dit te bereiken. Ik kon wel wat bouwen. Schuttingen en kasten. Tuinschuren en meubilair. Dat alles was geen uitdaging genoeg. Het moest extremer. Veel extremer. Waarom?  Waarom moet ik het gebaande pad volgen. En wie zegt dat het gebaande pad het goede pad is. Omdat iedereen dat pad volgt? Is het daarmee automatisch gevalideerd? Alleen dwazen volgen elkaar. 

Ik heb ervaren dat dit zeer zeker niet het geval is. Ik kon het niet bewijzen maar was gevoelsmatig overtuigd mijn eigen legende te kunnen volgen. Maar al gauw raak je verstrikt in de wereld van regeltjes. Een huis heeft een plek nodig om ergens te staan. Het huis is dus niet belangrijk. De plek des te meer. 

Het gebaande pad leidt je naar een huis waarvan je de grond waar het op staat voor lief neemt. 

Ik vond dit stuk grond. Een onbegaanbaar stuk terrein. Door velen genegeerd. Ook door mij. Na een half jaar riep het mij terug en sommeerde mij genoegen te nemen en dwong mij tot nederigheid. Een bouwvallig onderkomen kon dienen ter bescherming tegen de elementen. Ik had het niet gevonden. "Het" had mij gevonden. Dit moest het zijn. 

Zes jaar lang,  in een tijd waar technologie en comfort de maatstaaf zijn,  ging ik terug in de tijd. Een hut met muurtjes van 5 cm dik zonder isolatie. Géén gegarandeerde warmte. 

Geen hout,  dan heb je het koud.  

Enkel glas en geen stroom of stromend water. Een reis met avontuur. Opgroeiende dochters. Elke dag was weer een avontuur. Na enige jaren was ik eigenaar geworden. Eigenaar in letterlijke zin. Eigenaar zonder onder-pand. Vaak getwijfeld of de keuzes de juiste waren. 

Nu zes jaar later zijn we drie dagen verder. Welke drie dagen zijn dat. 

Een huis is pas een huis als er een dak op zit.

Het moment is eindelijk aangebroken dat mijn nieuwbouwproject de titel van "huis" mag gaan dragen. Na 2 maanden te hebben gewacht is het eindelijk daar. De voorzijde van het grote dak en het dak van de veranda zijn geplaatst. Een stap dichter bij voltooing maar nog vele stappen te gaan. 

Dag vier gaat komen. Een foto laat ik niet zien om de nieuwsgierigheid te blijven voeden. Bovendien is er (nog)  niet zoveel te zien omdat het simpelweg niet af is. 

De legende wordt vervolgd. 

Richard